इंजिनियरिंगच्या शेवटच्या वर्षाला आमच्या रूमवर व्यायाम करण्याचं फॅड आलं.. अरर्र.. प्रस्तावना राहिली!
मुलं वयात यायला लागली कि त्यांच्यात काय काय बदल होतात हे बायोलॉजीच्या पुस्तकांमधून आणि पेपरांमधून (बायोलॉजीच्या नव्हे,, नेहमी वाचायच्या!) आपल्याला माहितीच आहे.. जसे कि 'तारुण्यसुलभ' सारखे अतिनाजूक किंवा 'पौगंडावस्था' वगैरेसारखे भारी भारी शब्द असणारे लेख..त्या मुलामुलींनी काय करायचं, त्यांच्यासाठी पालकांनी कसं वागायचं याचे सल्ले इत्यादी इत्यादी.. मला 'पौगंड' म्हणजे कित्येक दिवस कमीपणाचा शब्द वाटायचा.. त्याच्या 'न्यूनगंड' या शब्दाशी असणा-या साधर्म्यामुळे! तर माझ्या चष्म्यातून (ख-या नव्हे.. जीवनाकडे पहायच्या) पाहिले असता वयात आल्यानंतर मुलं ही स्वतःच्या दिसण्याला,बाह्य सौंदर्याला जास्त महत्व देतात.. याचाच कॉन्सिक्वेंस म्हणून मुली वळतात आरसा, मेकअप बॉक्स आणि इतर सौंदर्य प्रसाधनांकडे आणि मुलगे वळतात.... अर्थात मुलींकडे! आता ही बिचारी मुलं (मुलगे या अर्थी!!) मेकप तर करू शकत नाहीत मग आणखी काय करणार? बोलबच्चन लोकांना तोंड उघडलं कि मुली वश होतात पण जनसामान्यांचं काय? त्यासाठी मग खूळ निघतं बॉडी बिल्ड करायचं! वय वर्ष १८ गाठलं कि बरीचशी मुलं या वेडाने पछाडली जातात.. सलमान खान, संजय दत्त किंवा अगदीच आताच्या काळात सोनू सूद,शाहीद कपूर वगैरे त्यांचे हिरो बनतात. पण ही 'बरीचशी' मुलं वगळता इतर त्यांच्याहून 'बरीचशी' मुलं मात्र स्थितप्रज्ञ असतात. त्यांना 'आमीर खान अभिनय चांगला करतो' किंवा 'हृतिक रोशन हॉलीवूड स्टार सारखा दिसतो' इत्यादी साध्या आणि फालतू कारणासाठी आवडत असतात. त्यांना शाहरुखने पोटाला सहा बिस्कीटं आणली तरी फरक नाही पडत आणि आमीरने आठ आणली तरीही नाही! सिक्स नाही,एट नाही यांचा आपला वन प्याक आणि असलाच तर जास्तीत जास्त बनपाव! मी अर्थातच दुस-या क्याटेगरितला!
तर सांगत काय होतो.. इंजिनियरिंगच्या शेवटच्या वर्षाला आमच्या रूमवर हे फॅड आलं.. रूमही मस्त होती. मोठीच्या मोठी आणि प्रशस्त खोली,त्यात पुन्हा दोन खिडक्या, एक बाल्कनी आणि खोलीएवढाच मोठा ओपन टेरेस! मालकाने ज्या भाड्यात आम्हाला ती खोली राहायला दिली होती ते पाहता तो लॉसमध्ये जात असला पाहिजे यात शंका नाही. कारण आधीच्या वर्षाला त्या ओपन टेरेसच्या भागाचा वापर कपडे वाळत घालण्याव्यतिरिक्त अंडरआर्म क्रिकेट खेळण्यासाठीही आम्ही करत असू,एवढा तो मोठा होता! वरून तेवढ्या मोठ्या खोलीत फक्त ३ जण. ते सुद्धा आम्ही दोघंच जण राहणार होतो पण तिसरा आमचा मित्रच.. साला 'मी पण येतो,मी पण येतो' करत जबरदस्तीने घुसला! असो.. मित्र म्हटल्यावर व्हायचंच असं.. तिघांच्या कॉट्स तीन भिंतीना चिकटून ठेवल्या कि खोलीत बरीच मोकळी जागा उरायची.
शिवाय सर्वांना अभ्यासाची आवड इतकी प्रचंड होती कि एकच टेबल तिघांना पुरत असे. तिघे तीन वेगवेगळ्या शाखांचे असून सगळ्यांची पुस्तकं त्या टेबलावरच असायची. (तरीही टेबलवरही मोकळी जागा उरायची! आता बोला!!) तर या मधल्या मोकळ्या जागेत (अर्थात जमिनीवरच्या!) धूळ फार साठते असा एकदा रिकाम्यावेळी चाललेल्या चर्चासत्रातून अहवाल निघाला. राहायला आल्यानंतर तब्बल एक ते दीड वर्षांनी या सत्याची आम्हाला जाणीव झाली! रोजचा कचरा काढणं तर होत नाही तर हि जागा वापरात आल्याशिवाय धूळ साठणं कमी होणार नाही या तात्पर्यापर्यंत आम्ही तिघेही पोहोचलो. एवढ्याश्या जागेत कबड्डी तर खेळता येणार नाही मग काय करणार बुवा? 'अभ्यासाला तिथे बसू' हा पर्याय एकमताने ठोकरला गेल्यानंतर (कारण अभ्यासाला बसण्याची फ्रिक्वेन्सी विचारात घेतली तर धूळ साठण कमी न होता वाढलंच असतं) तिथे पत्ते खेळू, इस्त्री करू, पेपर वाचायला तिथे बसू यापलीकडे कोणाला काही सुचेना.. तेवढ्यात आमच्यापैकी एकाच्या सुपीक डोक्यात एक विचार आला तो असा.. " जर इथे सूर्यनमस्कार घातले तर अंग जमिनीला चिकटत जाईल (धूळ अंगाला चिकटेल हा गर्भितार्थ!). रोजचे कपडे तर आपण धुतोच; त्यामुळे जागाही स्वच्छ राहील आणि आपला व्यायामही होईल. हा ठराव मात्र २ विरुद्ध १ या फरकाने आणि चढ्या आवाजी मतदानाने संमत झाला. अर्थात एकमेव विरोधी मत माझं होतं हे वेगळं सांगायला नकोच!
दुस-या दिवशीपासून जी रणधुमाळी उडाली ती काय विचारता? दोघेजण वॉर्म अप वगैरे करून जोर मारणे, बैठका काढणे वगैरे प्रकार त्या मोकळ्या जागेत करू लागले. दोन-चार दिवसांमध्येच मला फरक दिसू लागला! त्या जागेवर धूळ वगैरेचं नामोनिशाण राहिलं नाही!! दोघांनी सकाळी उठून जोरजोरात श्वास बाहेर सोडत व्यायामाला सुरुवात केली कि मी पांघरुणातून डोळे किलकिले करून पहात असे आणि अंगावरची चादर डोक्यावर घेऊन पुन्हा झोपी जात असे.. एखादा जर जास्तच जोश मध्ये आला तर उगीच मला येऊन पार्श्वभागावर लाथ घालून,किंवा कॉट गदागदा हलवून शक्तीप्रदर्शन करत असे, जणू काही याची बॉडी आर्नोल्ड श्वाझनेगरला लाजवेल अशीच झालीये! पण माझ्यावर शष्प फरक पडला नाही. एक मात्र झालं, दोन-तीन आठवड्यातच टेबलावरच्या मोकळ्या जागेत श्रीयुत हनुमंतरावांचा फोटो आला (त्यामुळे टेबलही स्वच्छ झालं) आणि रूमवर दुधाचा रतीबही सुरु झाला. मग मला जराशी भुरळ पडली. दुधातला थोडा वाटा मला मिळावा यासाठी मी त्यांच्या मिन्नतवा-या सुरु केल्या पण दोघांनीही 'व्यायाम न करणा-याला थेंबभरही दूध मिळणार नाही' असे एकमताने जाहीर केले. माझ्यासारखा मुलुखाचा आळशी माणूस काही स्वतः जाऊन दुध आणणार नाही याची त्या दोन्ही तथाकथित पैलवानांना पूर्ण शाश्वती होती त्यामुळे हा क्रूरपणा! मग नाईलाज म्हणून मीही व्यायामाला सुरुवात केली.
माझ्या एन्ट्री नंतर दोघांचा उत्साह दुणावला. माझा पहिलाच प्रयत्न असल्याने जो तो मला कशा पद्धतीने एक्सरसाईज करायची ते समजवू लागला. मीही 'ऐकावे जनाचे करावे मनाचे' या उक्तीप्रमाणे आचरण सुरु ठेवले! त्यात एक रेग्युलरली जिमला जाणारा आमचा एक चौथा मित्र रूमवर आला आणि आमच्या व्यायामाचा सुगावा लागताच 'मशीन नाही तर काही फरक पडणार नाही, डम्बेल-बिम्बेल तरी मारा' असा अनाहूत सल्ला देऊन गेला.. झालं! "तिघेही करतोच आहोत तर अमक्याकडे डम्बेल्स नुसत्या पडून आहेत.. तमक्याकडे ५ पौंडाच्या प्लेट्स आणि बार गंजत पडलाय.." अशा कुठून कुठून बातम्या आणून त्या वस्तूंची रवानगी आमच्या जागेत करण्यात ते दोघेही यशस्वी ठरले. त्या वस्तूंच्या मालकांनी 'किती दिवस करताय पाहू' असं म्हणून त्यांच्या उत्साहाला आवर घालायचा प्रयत्न केला पण हे पठ्ठे बधले नाहीत.मग सुरु झाली मशीन एक्सरसाईज! उपकरणं : प्रत्येकी साडेसात पौंडाच्या दोन डंब-बेल्स, एक बार, दोन -५ पौंडाच्या आणि दोन -अडीच पौंडाच्या प्लेट्स, आंब्याच्या रिकाम्या पेट्या (अर्थात मीच नेलेले आंबे!) रद्दी पेपर्स वगैरे.. आंब्याच्या रिकाम्या पेट्या रुंदींच्या बाजूने एकमेकांना जोडून त्यावर रद्दी पेपर्स ठेवून बेंच तयार केला गेला आणि त्यावर उताणं झोपून बार खालीवर करायचा असा तो प्रकार होता. याला बेंच प्रेस असे नाव असते हे माझ्या गावीही नव्हते! हा सरंजाम मात्र कॉलेज संपेपर्यंत टिकला.. म्हणजे त्या दोघांनी टिकवला पण माझा उत्साह ३-४ महिन्यात--सॉरी आठवड्यातच ओसरला! 'ह्या दुधात पाणी जास्त असतं' असलं तद्दन भिकार कारण देऊन मी झोपून राहायला लागलो..
जॉब सुरु झाला तेव्हा खोली सोडून मी ब्लॉक संस्कृती स्वीकारली.. आणि माझ्या दुर्दैवाने माझ्या रूममेट्सनी सुद्धा! दुर्दैवाचा आणखी मोठा घाला म्हणजे आमच्या जिमवाल्या मित्राने आम्हाला जॉईन व्हायचं ठरवलं.. आमच्या कॉलेजने आम्हा चौघांनाही 'ब-या' म्हणता येतील अशा नोक-या मिळवून दिल्याने काहीजणांच्या नशिबात पहिली नोकरी मिळेपर्यंतचा जो मुबलक वेळ असतो तो आमच्या पदरात पडला नाही! पहिल्या जॉबच्या उत्साहात आणि आपल्याला इतरांपेक्षा जास्त काम कसं असतं हे पटवून देण्याच्या भानगडीत नवखं पब्लिक जास्त वेळ ऑफिस मध्ये घालवतं. आमच्याही बाबतीत काहीसं तसंच झालं होतं. एकमेकांशी ऑफिस (आणि तिथल्या सुंदर मुली) सोडून इतर गोष्टींवर बोलायला सुद्धा वेळ मिळत नव्हता! यथावकाश सगळं स्थिरस्थावर होवू लागलं आणि काही काळानंतर आम्ही चौघेहीजण पुन्हा ‘माणसात’ आलो. त्याला कारणही तसंच होतं! आमच्या समोरच्या सदनिकेत काही मुली राहायला आल्या. सुंदर असाव्यात. असाव्यात यासाठी म्हटलं की आमच्यापैकी सगळेच इंजिनियर! त्यामुळे जनरली मुलगी दिसली की ती सुंदर असणे-नसणे अशा दुय्यम गोष्टीना आमच्या जीवनात स्थान नव्हते! ज्या दिवशी त्या मुली चौकशी करून गेल्या त्या दिवशीपासून कोणी न कोणी ऑफिस मधून लवकर येऊन कानोसा घेऊन लागला आणि एका रविवारच्या प्रसन्न सकाळी ४ मुलींचा ग्रुप त्या घरात डेरेदाखल झाला!
आम्ही चौघे, त्याही बरोब्बर चौघी! वास्तविक एखाद्या सिनेमात अशी सिच्युएशन आली की सिनेमाच्या नायकाला सर्वात सुंदर आणि त्याच्या मित्रांना मग उरलेल्यांपैकी (अर्थात त्याही सुंदरच असतात) एक एक अशी विभागणी होते. पण वास्तवात तसलं काही होत नाही याची जाणीव त्या रविवारी प्रकर्षाने झाली! आम्हा चौघांनाही त्यांच्यापैकी एकच मुलगी आवडली! बाकीच्याही चांगल्या होत्या पण ती सुहास्यवदना इतरांपेक्षा सरस आहे यावर कधी नव्हे ते सगळ्यांचं एकमत झालं.सगळेचजण स्वतःला सिनेमाचा नायक समजत असल्यामुळे असेल कदाचित! त्या सोमवारपासून सगळ्यांचे पाय सहाच्या ठोक्याला घरात पडू लागले. जणू काही ती आमच्यासाठी चहाच बनवून ठेवत होती!
तिला इम्प्रेस कसं करावं यावर खल सुरु झाले..पण काही मार्ग सुचेना.सरळ जावून बोलायची तर कोणाचीच छाती होईना.. आणि हाय रे कर्मा! त्या तिघांपैकी कोणाच्या तरी डोक्यातून कल्पना आली कि 'जिम लावूया'.. 'आपण जिमला जाताना किंवा तिकडून येताना ती बघेल आणि आपल्या फिजीकवर इम्प्रेस होईल' अस सरळ साधं गणित त्यांनी मांडलं.. बरं..वेळही सत्कारणी लागेल हे आणिक वरून! पुन्हा बहुमताने निर्णय! त्यामुळे मी एकटा पडलो.
बॉडी बिल्डींगचे लोकांचे हेतू काय काय आणि किती सकारात्मक असतात.. चांगली पर्सन्यालीटी,निरोगी जीवन, वाढलेला आत्मविश्वास वगैरे वगैरे.. आणि आमचे हेतू काय? तर जमीन साफ करणे, मुलीवर (त्यापण एकाच!) इम्प्रेशन मारणे, वेळ घालवणे इत्यादी! असं असल्यावर कोण तयार होईल? मी नकार कळवला. (जिमला जाण्यासाठी). पण मी एकटा राहून तिला पटवेन कि काय या भीतीने माझा नकार ग्राह्य धरला गेला नाही आणि जिमला येण्याची बळजबरी केली गेली. जर नकार कायम राहिला तर असहकार चळवळ पुकारली जाईल अशी जाहीर धमकीही देण्यात आली. दुस-या दिवशीपासून त्याची अंमलबजावणी करण्यात आली.सायलेंट ट्रीटमेंट मिळण्याच्या भीतीने मी या धमकीला बळी पडलो आणि पुन्हा एकदा नाइलाजाने माझ्या व्यायामाचा दुसरा स्पेल सुरु झाला!
पहिल्या स्पेलपेक्षा हा जरा मोठा आणि नाही म्हणायला प्रॉडक्टीव होता.. ग्लोव्हज, स्पोर्ट्स गियर वगैरेची खरेदी झाली. आठवडाभरातच वॉर्म-अप एक्सरसाईजेस वरून मेनस्ट्रीम एक्सरसाईजेसवर गाडी सरकली! त्या तिघांचा इंस्ट्रक्टर वेगळा. कारण त्यांची जराशी बिल्ड आधीच होती. राहुल हा माझा ट्रेनर..
"जिम केलीय का आधी?" मेनस्ट्रीमच्या पहिल्याच दिवशी त्याने प्रश्न केला.
"अं.. नाही.. म्हणजे हो... म्हणजे.." मी चाचरत म्हणालो.मला वाटलं कि आयुष्यात कधी जिम केली नाही असं सांगितलं कि हा माझ्यावर हसणार!
"हो-नाही काय? इथल्या इंस्ट्रूमेंट्स ची नावं माहित आहेत का? उद्या 'पेक डेक' मार जा म्हटलं तर जाशील का?" राहुलने विचारलं
"नाही.." मी ओशाळून म्हटलं,
“ठीकाय.. थ्री-बॉडी करू उद्यापासून..” मी प्रश्नार्थक चेहरा करत मान हलवली.
माझा व्यायाम आटपल्यावर मी आमच्या त्रिकुटापैकी कोणी दिसतंय का पाहायला लागलो तर हे लोक सापडेनात. थोडावेळ इकडे तिकडे बघतो तर हे लोक ट्रेडमिल च्या मागे नंबर लावून उभे!
"साल्यांनो.. तीन तीन ट्रेडमिल्स असताना एकाच ठिकाणी का नंबर लावला आहात?"
"शू sss " तिघांनी एकदम आवाज केला!जरा निरखून बघतो तर हे तिघेही जण तिथल्या खिडकीतून बाहेर बघताहेत! आणि बाहेर..? ..बाहेर एक अतिशय सुंदर ललना मानेला हलकेच झटके देत वॉर्म-अप करत होती!
आता आमची जिम जोरदार सुरु झाली.. जिमला जाण्यासाठी जीमबाहेरही कारण होतं आणि जिममध्येही! अर्थात त्यापैकी वैध एकही नव्हतं हा भाग अलाहिदा!
डम्बेल्स आणि बारबेल्स च्या बरोबरीने बेंचप्रेस, पेकडेक, लेगप्रेस इत्यादी शब्द तोंडात रुळले..
‘जोर’ च्या ऐवजी डिप्स म्हटलं जाऊ लागलं.. ‘बैठका मारणं’ डाऊन मार्केट वाटायला लागलं त्याऐवजी मी ‘सीटअप्स’ मारू लागलो.
स्कॉट्स,ल्याटरल/ व्हर्टिकल पूल डाऊन, कार्डीओ,क्रन्चेस असले भयंकर उच्चार करताना जीभ अजिबात अडखळेनाशी झाली.
बायसेप्स,ट्रायसेप्सच्या जोडीला रिस्ट्स, back ,शोल्डर, चेस्ट,थाईज वगैरे अवयवांनाही पुरेसा मान द्यायला शिकलो. 'ह्यामस्ट्रिंग' का काहीतरी आपल्या (आणि इतरांच्याही) अंगात असतं हे मला तिकडे जायला लागल्यावर कळलं! (तोपर्यंत अंगात फक्त 'माज' असतो यावरच माझा विश्वास होता!)
"सपोर्ट दे रे,ट्वेंटी-फ़ाईव्ह च्या प्लेट्स आहेत" किंवा "विंग्सवर जाम प्रेशर आलं रे आज" वगैरे वाक्य आम्ही जरा जोशात फेकायला लागलो.. विशेषतः ती ललना जवळ असल्यावर..!
शनिवारी शक्तीची देवता हनुमंताची प्रार्थना करताना तिच्या बाजूला (म्हणजे ललनेच्या; देवतेच्या नव्हे !) जागा मिळावी यासाठी धक्काबुक्की व्हायची आणि व्यायामानंतरच्या स्ट्रेचच्या सेशनसाठी तर जास्तच! कुशन म्याटवर आडव पडून क्रंचेस आणि abs झाल्यानंतर हात पसरून वेस्ट आणि लेग स्ट्रेचेस असत. ललना नेहमी सावध असायची पण तरीही चुकून तिच्या बोटांचा ओझरता स्पर्श शेजारच्या व्यक्तीच्या बोटांना होतच असे. आता शेजारच्या व्यक्तीने स्वतःचे हात जर्रा जास्तच ताणले तर हे होणं साहजिकच आहे नाही का? असो! अर्थात शेजारच्या व्यक्ती या ब-याचदा आम्हा चौघांपैकी दोघे असत हे वेगळे सांगणे न लगे!
इकडे आम्ही घरी परतताना आमची सुहास्यवदना आणि कधी कधी तिच्या मैत्रिणी खिडकीत बसलेल्या असत. जिन्यावरून पहिलं तिच्यासमोर कोण येणार यावरून कॉम्पीटीशन लागत असे. तीदेखील चेहरा हसरा ठेवून कोणाशी न कोणाशीतरी फोनवर बोलत बसलेली असायची. 'ती आज कोणाकडे बघून हसली' यावर आमच्यात डिस्कशन रंगायच. तिच्या ते खिजगणतीत तरी होतं कि नाही कोण जाणे!
"आपले बायसेप्स बघितलेस का? बघत अश्णारच ती! " एकाच कॉन्फीडन्सयुक्त बोलणं.
"बायसेप्स आधी दिसतात कि चेस्ट?" दुस-याचा युक्तिवाद..
"बॉडी फिटिंग टी-शर्टस घालत चला माझ्यासारखे मग फक्त चेस्ट किंवा फक्त बायसेप्स दाखवावे लागणार नाहीत!!" तिसरा या दोघांना क्रॉस करत असे..
मी मात्र सुरुवातीला शांतपणे हा वाद ऐकत बसायचो. माझे ना बायसेप्स तयार झाले होते, ना चेस्ट .आतासं माझ्या शरीराला कुठे वळण लागत होतं!साधारण दोन-अडीच महिने होताच मीपण असल्या वादांमध्ये उडी घ्यायला लागलो!
"च्यायला, आमचं अंग म्हणजे आधी पोतं होतं, आता कुठे शेप यायला लागलाय आणि ती इथे आली तेव्हापासून तिचे सगळे कर्व्ज एकदम कोरल्यासारखे, असं कसं काय?" मी एकदा वैतागून त्या मुलीकडे निर्देश करून राहुलला विचारलं होतं..
"अरे ती तुझ्यासारखी म्हातारपणी जागी नाही झाली! आधी ती एन्ड्यूरन्सची मेंबर होती,मेंबरशिप संपली म्हणून ही जिम ट्राय करायला म्हणून लावलीये. पण तीन महिने कम्प्लीट झाल्यावर फक्त एका महिन्याचीच रिन्युअल घेतलीये तिने ."
"म्हणजे? हा महिना संपला कि ती जाणार?"
"बहुतेक.. पण तुला काय करायचंय? तिच्यासाठी आलास कि स्वतःसाठी?"
राहुलला खर सांगण्यात काही अर्थ नव्हता नाहीतर माझं सभासदत्व धोक्यात आलं असतं!
एके दिवशी मला जिमला जायला जमलं नाही.. ऑफिस मधून अर्धा-पाउण तास उशिरा घरी आलो तर सगळे निघून गेले होते. जायचा प्रचंड कंटाळा आला. साडेतीन महिन्यांच्या व्रतामधला पहिला खंड.. काय कन्सिस्टन्सी होती! वा! पण जाऊ दे.. तसाच सोफ्यावर रेलून बसलो. पेपर उघडता उघडता खिडकीतून बाहेर पाहिलं तर समोरच्या घरात काहीतरी हालचाल दिसली. एक शर्ट दिसत होता.. असेल.. मी नजर पेपरमध्ये वळवली.. आणि चमकलो! शर्ट? तो सुद्धा समोरच्या घरात? म्हणजे कोणी पुरुष आलाय का? मी पडद्याआड उभा राहून हेरगिरी सुरु केली. कोणी दोघेजण बोलत होते.. घरात बहुधा इतर कोणी नसावं. त्यांची खिडकी, आमच्या घरातून वगळता इतर कुठूनही दिसत नसे. पेठेतल्या घरांची संरचनाच अशी असते. आमच्याही घरात यावेळी जनरली कुणी नसतं त्यामुळे बहुधा खिडकी पूर्णपणे बंद करायची तसदी त्या मुलींनी घेतली नव्हती. किंवा एक कवाड कदाचित वा- यामुळे उघडलंही असेल. पण आतमध्ये ती सुहास्यवदना आणि एक मुलगा! आईशप्पथ... मुलगा? मी सतर्क झालो..
भाऊ असेल.. मी मनाची समजूत घातली. पण असला तरी असा खेटून बसणार नाही.. कोणीतरी असेल ओळखीचा.. नुसता मित्र. पण म्हणून काय झालं. दरवाजा बंद करून बसायचं? काही जनरीतीचं भान वगैरे? आणि चक्क हातात तिचा हात? भविष्य वगैरे सांगत असेल पण मग दुसरा हात कुठेय त्याचा? तिच्या कमरेभोवती बोटं आहेत ती कोणाची? आयला.. प्रकरण वेगळंच होतं.. वेगळं कसलं नेहमीचंच होतं पण आमच्यासाठी वेगळं! मी पडद्या आडून त्यांच्या हालचाली निरखून बघू लागलो.. कुठे हातातच हात घे;कुठे तिच्या कपाळावरची बटच नीट कर असे प्रेमी युगुलांचे चाळे करत बराच वेळ गुलुगुलू गप्पागोष्टी केल्यावर तो जायला उठला. तीही उभी राहिली आणि खाली वाकून त्याने तिच्या गालावर...
...मी मटकन खालीच बसलो! आम्ही प्रत्येकाने स्वप्नात उभारलेले इमले कोसळले होते. दोनच मिनिटात तो बाहेर पडला. किडकिडीत बांधा. अंगावर जणू शर्ट वाळत घातलाय कि काय असं वाटत होतं. रूपही जेमतेम. तो गेल्यावर ती खिडकीत येऊन बसली आणि तिने त्याला फोन केला. त्यालाच! कारण त्याच्या फोनची रिंग मला ऐकू येत होती. ती नेहमीसारखीच त्याच्याशी बोलत खिडकीत बसली...!
मी सोफ्यावर अंग झोकून दिलं होतं.दरवाजा उघडल्याच्या आवाजाने माझी तंद्री भंग पावली. जिमवरून पार्टनर्स परतले होते.
'माझ्याचकडे बघत होती रे ती.." आमच्या घरातले एक भागीदार..
"हाड.. तू काय शाहीद कपूर समजतोस कि काय? आपल्याकडे सोडून ती बाकी कोणाकडे नजर पण टाकत नाही" दुसरे मित्रवर्य
"तुम्ही नुसत्या गोष्टीच बोलत बसा.. ती माझ्या बाईकच्या मागे बसेल ना तेव्हा कळेल तुम्हाला" तिसरे सहकारी..
"कोणाबद्दल बोलताय?" मी विचारलं.
"तुझ्या वहिनीबद्दल" तिघेही एकदम म्हणाले..
"वहिनी? कुठली?" माझा सवाल.
"अरे क्या येडा बनके पेडा खाता है यार... ही समोरची.. तेरी भाभी! मला फुल न्याहाळत होती; माहितीये?" एकजण म्हणाला..
"आता ती एकच होप आहे यार" दुसरे साहेब उद्गारले!
"का? काय झालं? आपली जिमवाली ललना?" मी गडबडून विचारलं.
"आपली? आपली कधीपासून झाली ती? आमची होती ती.."
"तीच.. ती आहे ना? मग एकच होप काय?" मी सावरून म्हटलं.
"नाय ना.. तिला बॉय फ्रेंड आहे.."
"क्काय?" मी पुन्हा चमकलो " तुम्हाला कसं कळलं?"
"आला होता ना साला आज.. तिला सोडायला. कार घेऊन. काडीपैलवान आहे नुसता! त्याच्यात तिने काय बघितलन कोण जाणे! "
"अरे सोडायला आला म्हणून काय बॉयफ्रेंड होतो? भाऊ असेल..नायतर कोणीतरी असेल ओळखीचा.. नुसता मित्र बित्र" मी माझं मघासचंच लॉजिक अप्लाय करायचा प्रयत्न केला.
"तसा असला तर सोडून जाईल ना लगेच.. ती गाडीमध्ये झुकून त्याच्या ओठांवर... श्या.. मला बोलवत नाही. .तू सांग रे.."
माझ्या अंगातून त्राण गेल्यासारखं वाटलं!
"काही सांगू नका कोणी" मी ओरडलो.
"काय रे? एवढं अपसेट व्हायला काय झालं? अजून एक ऑप्शन आहे ना आपल्याला. उलट बरंच झालं. आता फक्त एकीवरच जास्त कॉन्सन्ट्रेट करता येईल"
"काही उपयोग नाही! या ऑप्शनवरही कुणीतरी आधीच काट मारलीये!" मी सांगितलं.
मी सगळा प्रकार सांगताच पहिल्यांदा सर्रकन तिघांचेही चेहरे उतरले आणि पाठोपाठ मानेवरून जिमचं भूतही!!
त्यादिवशीनंतर ऑफिसमधला वर्कलोड कसा कोण जाणे पण अचानकच वाढला.. तोही सगळ्यांचा एकदम!! बहुतेक रात्री लगोलग जागतिक बाजारपेठेतून रीसेशन हटलं असावं! कारण 'आज काम आहे रे ऑफिसमध्ये' या कारणाखाली सगळ्यांना घरी यायला रात्र होऊ लागली. त्यामुळे जिम तर बंदच झाली! जिन्यावरून येताना सुद्धा आजकाल सगळे माना खाली घालून येतात. सुहास्यवदना मात्र तशीच बसलेली असते.. सुंदर हास्य चेह-यावर विलसत ठेवून. पण ती कोणाकडे बघून हसली यावर हल्ली डिस्कशन्स मात्र रंगत नाहीत. रविवारची कामवाली बाई येवून साफ सफाई करून जाते त्यामुळे तसा कचराही होत नाही.
अरे हो.. कालच राहुलचा फोन आला होता. कुणी एका नव्या सौंदर्यवतीने जॉईन केलीये म्हणे जिम. 'सहा महिन्याची मेंबरशिप घेतली आहे' अशी अतिरिक्त माहिती सुद्धा पुरवलीये त्याने.. पार्टनर्सना सांगायलाच विसरलो. मी म्हणतो, तिसरा स्पेल चालू करायला काय हरकत आहे?
मुलं वयात यायला लागली कि त्यांच्यात काय काय बदल होतात हे बायोलॉजीच्या पुस्तकांमधून आणि पेपरांमधून (बायोलॉजीच्या नव्हे,, नेहमी वाचायच्या!) आपल्याला माहितीच आहे.. जसे कि 'तारुण्यसुलभ' सारखे अतिनाजूक किंवा 'पौगंडावस्था' वगैरेसारखे भारी भारी शब्द असणारे लेख..त्या मुलामुलींनी काय करायचं, त्यांच्यासाठी पालकांनी कसं वागायचं याचे सल्ले इत्यादी इत्यादी.. मला 'पौगंड' म्हणजे कित्येक दिवस कमीपणाचा शब्द वाटायचा.. त्याच्या 'न्यूनगंड' या शब्दाशी असणा-या साधर्म्यामुळे! तर माझ्या चष्म्यातून (ख-या नव्हे.. जीवनाकडे पहायच्या) पाहिले असता वयात आल्यानंतर मुलं ही स्वतःच्या दिसण्याला,बाह्य सौंदर्याला जास्त महत्व देतात.. याचाच कॉन्सिक्वेंस म्हणून मुली वळतात आरसा, मेकअप बॉक्स आणि इतर सौंदर्य प्रसाधनांकडे आणि मुलगे वळतात.... अर्थात मुलींकडे! आता ही बिचारी मुलं (मुलगे या अर्थी!!) मेकप तर करू शकत नाहीत मग आणखी काय करणार? बोलबच्चन लोकांना तोंड उघडलं कि मुली वश होतात पण जनसामान्यांचं काय? त्यासाठी मग खूळ निघतं बॉडी बिल्ड करायचं! वय वर्ष १८ गाठलं कि बरीचशी मुलं या वेडाने पछाडली जातात.. सलमान खान, संजय दत्त किंवा अगदीच आताच्या काळात सोनू सूद,शाहीद कपूर वगैरे त्यांचे हिरो बनतात. पण ही 'बरीचशी' मुलं वगळता इतर त्यांच्याहून 'बरीचशी' मुलं मात्र स्थितप्रज्ञ असतात. त्यांना 'आमीर खान अभिनय चांगला करतो' किंवा 'हृतिक रोशन हॉलीवूड स्टार सारखा दिसतो' इत्यादी साध्या आणि फालतू कारणासाठी आवडत असतात. त्यांना शाहरुखने पोटाला सहा बिस्कीटं आणली तरी फरक नाही पडत आणि आमीरने आठ आणली तरीही नाही! सिक्स नाही,एट नाही यांचा आपला वन प्याक आणि असलाच तर जास्तीत जास्त बनपाव! मी अर्थातच दुस-या क्याटेगरितला!
तर सांगत काय होतो.. इंजिनियरिंगच्या शेवटच्या वर्षाला आमच्या रूमवर हे फॅड आलं.. रूमही मस्त होती. मोठीच्या मोठी आणि प्रशस्त खोली,त्यात पुन्हा दोन खिडक्या, एक बाल्कनी आणि खोलीएवढाच मोठा ओपन टेरेस! मालकाने ज्या भाड्यात आम्हाला ती खोली राहायला दिली होती ते पाहता तो लॉसमध्ये जात असला पाहिजे यात शंका नाही. कारण आधीच्या वर्षाला त्या ओपन टेरेसच्या भागाचा वापर कपडे वाळत घालण्याव्यतिरिक्त अंडरआर्म क्रिकेट खेळण्यासाठीही आम्ही करत असू,एवढा तो मोठा होता! वरून तेवढ्या मोठ्या खोलीत फक्त ३ जण. ते सुद्धा आम्ही दोघंच जण राहणार होतो पण तिसरा आमचा मित्रच.. साला 'मी पण येतो,मी पण येतो' करत जबरदस्तीने घुसला! असो.. मित्र म्हटल्यावर व्हायचंच असं.. तिघांच्या कॉट्स तीन भिंतीना चिकटून ठेवल्या कि खोलीत बरीच मोकळी जागा उरायची.
शिवाय सर्वांना अभ्यासाची आवड इतकी प्रचंड होती कि एकच टेबल तिघांना पुरत असे. तिघे तीन वेगवेगळ्या शाखांचे असून सगळ्यांची पुस्तकं त्या टेबलावरच असायची. (तरीही टेबलवरही मोकळी जागा उरायची! आता बोला!!) तर या मधल्या मोकळ्या जागेत (अर्थात जमिनीवरच्या!) धूळ फार साठते असा एकदा रिकाम्यावेळी चाललेल्या चर्चासत्रातून अहवाल निघाला. राहायला आल्यानंतर तब्बल एक ते दीड वर्षांनी या सत्याची आम्हाला जाणीव झाली! रोजचा कचरा काढणं तर होत नाही तर हि जागा वापरात आल्याशिवाय धूळ साठणं कमी होणार नाही या तात्पर्यापर्यंत आम्ही तिघेही पोहोचलो. एवढ्याश्या जागेत कबड्डी तर खेळता येणार नाही मग काय करणार बुवा? 'अभ्यासाला तिथे बसू' हा पर्याय एकमताने ठोकरला गेल्यानंतर (कारण अभ्यासाला बसण्याची फ्रिक्वेन्सी विचारात घेतली तर धूळ साठण कमी न होता वाढलंच असतं) तिथे पत्ते खेळू, इस्त्री करू, पेपर वाचायला तिथे बसू यापलीकडे कोणाला काही सुचेना.. तेवढ्यात आमच्यापैकी एकाच्या सुपीक डोक्यात एक विचार आला तो असा.. " जर इथे सूर्यनमस्कार घातले तर अंग जमिनीला चिकटत जाईल (धूळ अंगाला चिकटेल हा गर्भितार्थ!). रोजचे कपडे तर आपण धुतोच; त्यामुळे जागाही स्वच्छ राहील आणि आपला व्यायामही होईल. हा ठराव मात्र २ विरुद्ध १ या फरकाने आणि चढ्या आवाजी मतदानाने संमत झाला. अर्थात एकमेव विरोधी मत माझं होतं हे वेगळं सांगायला नकोच!
दुस-या दिवशीपासून जी रणधुमाळी उडाली ती काय विचारता? दोघेजण वॉर्म अप वगैरे करून जोर मारणे, बैठका काढणे वगैरे प्रकार त्या मोकळ्या जागेत करू लागले. दोन-चार दिवसांमध्येच मला फरक दिसू लागला! त्या जागेवर धूळ वगैरेचं नामोनिशाण राहिलं नाही!! दोघांनी सकाळी उठून जोरजोरात श्वास बाहेर सोडत व्यायामाला सुरुवात केली कि मी पांघरुणातून डोळे किलकिले करून पहात असे आणि अंगावरची चादर डोक्यावर घेऊन पुन्हा झोपी जात असे.. एखादा जर जास्तच जोश मध्ये आला तर उगीच मला येऊन पार्श्वभागावर लाथ घालून,किंवा कॉट गदागदा हलवून शक्तीप्रदर्शन करत असे, जणू काही याची बॉडी आर्नोल्ड श्वाझनेगरला लाजवेल अशीच झालीये! पण माझ्यावर शष्प फरक पडला नाही. एक मात्र झालं, दोन-तीन आठवड्यातच टेबलावरच्या मोकळ्या जागेत श्रीयुत हनुमंतरावांचा फोटो आला (त्यामुळे टेबलही स्वच्छ झालं) आणि रूमवर दुधाचा रतीबही सुरु झाला. मग मला जराशी भुरळ पडली. दुधातला थोडा वाटा मला मिळावा यासाठी मी त्यांच्या मिन्नतवा-या सुरु केल्या पण दोघांनीही 'व्यायाम न करणा-याला थेंबभरही दूध मिळणार नाही' असे एकमताने जाहीर केले. माझ्यासारखा मुलुखाचा आळशी माणूस काही स्वतः जाऊन दुध आणणार नाही याची त्या दोन्ही तथाकथित पैलवानांना पूर्ण शाश्वती होती त्यामुळे हा क्रूरपणा! मग नाईलाज म्हणून मीही व्यायामाला सुरुवात केली.
माझ्या एन्ट्री नंतर दोघांचा उत्साह दुणावला. माझा पहिलाच प्रयत्न असल्याने जो तो मला कशा पद्धतीने एक्सरसाईज करायची ते समजवू लागला. मीही 'ऐकावे जनाचे करावे मनाचे' या उक्तीप्रमाणे आचरण सुरु ठेवले! त्यात एक रेग्युलरली जिमला जाणारा आमचा एक चौथा मित्र रूमवर आला आणि आमच्या व्यायामाचा सुगावा लागताच 'मशीन नाही तर काही फरक पडणार नाही, डम्बेल-बिम्बेल तरी मारा' असा अनाहूत सल्ला देऊन गेला.. झालं! "तिघेही करतोच आहोत तर अमक्याकडे डम्बेल्स नुसत्या पडून आहेत.. तमक्याकडे ५ पौंडाच्या प्लेट्स आणि बार गंजत पडलाय.." अशा कुठून कुठून बातम्या आणून त्या वस्तूंची रवानगी आमच्या जागेत करण्यात ते दोघेही यशस्वी ठरले. त्या वस्तूंच्या मालकांनी 'किती दिवस करताय पाहू' असं म्हणून त्यांच्या उत्साहाला आवर घालायचा प्रयत्न केला पण हे पठ्ठे बधले नाहीत.मग सुरु झाली मशीन एक्सरसाईज! उपकरणं : प्रत्येकी साडेसात पौंडाच्या दोन डंब-बेल्स, एक बार, दोन -५ पौंडाच्या आणि दोन -अडीच पौंडाच्या प्लेट्स, आंब्याच्या रिकाम्या पेट्या (अर्थात मीच नेलेले आंबे!) रद्दी पेपर्स वगैरे.. आंब्याच्या रिकाम्या पेट्या रुंदींच्या बाजूने एकमेकांना जोडून त्यावर रद्दी पेपर्स ठेवून बेंच तयार केला गेला आणि त्यावर उताणं झोपून बार खालीवर करायचा असा तो प्रकार होता. याला बेंच प्रेस असे नाव असते हे माझ्या गावीही नव्हते! हा सरंजाम मात्र कॉलेज संपेपर्यंत टिकला.. म्हणजे त्या दोघांनी टिकवला पण माझा उत्साह ३-४ महिन्यात--सॉरी आठवड्यातच ओसरला! 'ह्या दुधात पाणी जास्त असतं' असलं तद्दन भिकार कारण देऊन मी झोपून राहायला लागलो..
जॉब सुरु झाला तेव्हा खोली सोडून मी ब्लॉक संस्कृती स्वीकारली.. आणि माझ्या दुर्दैवाने माझ्या रूममेट्सनी सुद्धा! दुर्दैवाचा आणखी मोठा घाला म्हणजे आमच्या जिमवाल्या मित्राने आम्हाला जॉईन व्हायचं ठरवलं.. आमच्या कॉलेजने आम्हा चौघांनाही 'ब-या' म्हणता येतील अशा नोक-या मिळवून दिल्याने काहीजणांच्या नशिबात पहिली नोकरी मिळेपर्यंतचा जो मुबलक वेळ असतो तो आमच्या पदरात पडला नाही! पहिल्या जॉबच्या उत्साहात आणि आपल्याला इतरांपेक्षा जास्त काम कसं असतं हे पटवून देण्याच्या भानगडीत नवखं पब्लिक जास्त वेळ ऑफिस मध्ये घालवतं. आमच्याही बाबतीत काहीसं तसंच झालं होतं. एकमेकांशी ऑफिस (आणि तिथल्या सुंदर मुली) सोडून इतर गोष्टींवर बोलायला सुद्धा वेळ मिळत नव्हता! यथावकाश सगळं स्थिरस्थावर होवू लागलं आणि काही काळानंतर आम्ही चौघेहीजण पुन्हा ‘माणसात’ आलो. त्याला कारणही तसंच होतं! आमच्या समोरच्या सदनिकेत काही मुली राहायला आल्या. सुंदर असाव्यात. असाव्यात यासाठी म्हटलं की आमच्यापैकी सगळेच इंजिनियर! त्यामुळे जनरली मुलगी दिसली की ती सुंदर असणे-नसणे अशा दुय्यम गोष्टीना आमच्या जीवनात स्थान नव्हते! ज्या दिवशी त्या मुली चौकशी करून गेल्या त्या दिवशीपासून कोणी न कोणी ऑफिस मधून लवकर येऊन कानोसा घेऊन लागला आणि एका रविवारच्या प्रसन्न सकाळी ४ मुलींचा ग्रुप त्या घरात डेरेदाखल झाला!
आम्ही चौघे, त्याही बरोब्बर चौघी! वास्तविक एखाद्या सिनेमात अशी सिच्युएशन आली की सिनेमाच्या नायकाला सर्वात सुंदर आणि त्याच्या मित्रांना मग उरलेल्यांपैकी (अर्थात त्याही सुंदरच असतात) एक एक अशी विभागणी होते. पण वास्तवात तसलं काही होत नाही याची जाणीव त्या रविवारी प्रकर्षाने झाली! आम्हा चौघांनाही त्यांच्यापैकी एकच मुलगी आवडली! बाकीच्याही चांगल्या होत्या पण ती सुहास्यवदना इतरांपेक्षा सरस आहे यावर कधी नव्हे ते सगळ्यांचं एकमत झालं.सगळेचजण स्वतःला सिनेमाचा नायक समजत असल्यामुळे असेल कदाचित! त्या सोमवारपासून सगळ्यांचे पाय सहाच्या ठोक्याला घरात पडू लागले. जणू काही ती आमच्यासाठी चहाच बनवून ठेवत होती!
तिला इम्प्रेस कसं करावं यावर खल सुरु झाले..पण काही मार्ग सुचेना.सरळ जावून बोलायची तर कोणाचीच छाती होईना.. आणि हाय रे कर्मा! त्या तिघांपैकी कोणाच्या तरी डोक्यातून कल्पना आली कि 'जिम लावूया'.. 'आपण जिमला जाताना किंवा तिकडून येताना ती बघेल आणि आपल्या फिजीकवर इम्प्रेस होईल' अस सरळ साधं गणित त्यांनी मांडलं.. बरं..वेळही सत्कारणी लागेल हे आणिक वरून! पुन्हा बहुमताने निर्णय! त्यामुळे मी एकटा पडलो.
बॉडी बिल्डींगचे लोकांचे हेतू काय काय आणि किती सकारात्मक असतात.. चांगली पर्सन्यालीटी,निरोगी जीवन, वाढलेला आत्मविश्वास वगैरे वगैरे.. आणि आमचे हेतू काय? तर जमीन साफ करणे, मुलीवर (त्यापण एकाच!) इम्प्रेशन मारणे, वेळ घालवणे इत्यादी! असं असल्यावर कोण तयार होईल? मी नकार कळवला. (जिमला जाण्यासाठी). पण मी एकटा राहून तिला पटवेन कि काय या भीतीने माझा नकार ग्राह्य धरला गेला नाही आणि जिमला येण्याची बळजबरी केली गेली. जर नकार कायम राहिला तर असहकार चळवळ पुकारली जाईल अशी जाहीर धमकीही देण्यात आली. दुस-या दिवशीपासून त्याची अंमलबजावणी करण्यात आली.सायलेंट ट्रीटमेंट मिळण्याच्या भीतीने मी या धमकीला बळी पडलो आणि पुन्हा एकदा नाइलाजाने माझ्या व्यायामाचा दुसरा स्पेल सुरु झाला!
पहिल्या स्पेलपेक्षा हा जरा मोठा आणि नाही म्हणायला प्रॉडक्टीव होता.. ग्लोव्हज, स्पोर्ट्स गियर वगैरेची खरेदी झाली. आठवडाभरातच वॉर्म-अप एक्सरसाईजेस वरून मेनस्ट्रीम एक्सरसाईजेसवर गाडी सरकली! त्या तिघांचा इंस्ट्रक्टर वेगळा. कारण त्यांची जराशी बिल्ड आधीच होती. राहुल हा माझा ट्रेनर..
"जिम केलीय का आधी?" मेनस्ट्रीमच्या पहिल्याच दिवशी त्याने प्रश्न केला.
"अं.. नाही.. म्हणजे हो... म्हणजे.." मी चाचरत म्हणालो.मला वाटलं कि आयुष्यात कधी जिम केली नाही असं सांगितलं कि हा माझ्यावर हसणार!
"हो-नाही काय? इथल्या इंस्ट्रूमेंट्स ची नावं माहित आहेत का? उद्या 'पेक डेक' मार जा म्हटलं तर जाशील का?" राहुलने विचारलं
"नाही.." मी ओशाळून म्हटलं,
“ठीकाय.. थ्री-बॉडी करू उद्यापासून..” मी प्रश्नार्थक चेहरा करत मान हलवली.
माझा व्यायाम आटपल्यावर मी आमच्या त्रिकुटापैकी कोणी दिसतंय का पाहायला लागलो तर हे लोक सापडेनात. थोडावेळ इकडे तिकडे बघतो तर हे लोक ट्रेडमिल च्या मागे नंबर लावून उभे!
"साल्यांनो.. तीन तीन ट्रेडमिल्स असताना एकाच ठिकाणी का नंबर लावला आहात?"
"शू sss " तिघांनी एकदम आवाज केला!जरा निरखून बघतो तर हे तिघेही जण तिथल्या खिडकीतून बाहेर बघताहेत! आणि बाहेर..? ..बाहेर एक अतिशय सुंदर ललना मानेला हलकेच झटके देत वॉर्म-अप करत होती!
आता आमची जिम जोरदार सुरु झाली.. जिमला जाण्यासाठी जीमबाहेरही कारण होतं आणि जिममध्येही! अर्थात त्यापैकी वैध एकही नव्हतं हा भाग अलाहिदा!
डम्बेल्स आणि बारबेल्स च्या बरोबरीने बेंचप्रेस, पेकडेक, लेगप्रेस इत्यादी शब्द तोंडात रुळले..
‘जोर’ च्या ऐवजी डिप्स म्हटलं जाऊ लागलं.. ‘बैठका मारणं’ डाऊन मार्केट वाटायला लागलं त्याऐवजी मी ‘सीटअप्स’ मारू लागलो.
स्कॉट्स,ल्याटरल/ व्हर्टिकल पूल डाऊन, कार्डीओ,क्रन्चेस असले भयंकर उच्चार करताना जीभ अजिबात अडखळेनाशी झाली.
बायसेप्स,ट्रायसेप्सच्या जोडीला रिस्ट्स, back ,शोल्डर, चेस्ट,थाईज वगैरे अवयवांनाही पुरेसा मान द्यायला शिकलो. 'ह्यामस्ट्रिंग' का काहीतरी आपल्या (आणि इतरांच्याही) अंगात असतं हे मला तिकडे जायला लागल्यावर कळलं! (तोपर्यंत अंगात फक्त 'माज' असतो यावरच माझा विश्वास होता!)
"सपोर्ट दे रे,ट्वेंटी-फ़ाईव्ह च्या प्लेट्स आहेत" किंवा "विंग्सवर जाम प्रेशर आलं रे आज" वगैरे वाक्य आम्ही जरा जोशात फेकायला लागलो.. विशेषतः ती ललना जवळ असल्यावर..!
शनिवारी शक्तीची देवता हनुमंताची प्रार्थना करताना तिच्या बाजूला (म्हणजे ललनेच्या; देवतेच्या नव्हे !) जागा मिळावी यासाठी धक्काबुक्की व्हायची आणि व्यायामानंतरच्या स्ट्रेचच्या सेशनसाठी तर जास्तच! कुशन म्याटवर आडव पडून क्रंचेस आणि abs झाल्यानंतर हात पसरून वेस्ट आणि लेग स्ट्रेचेस असत. ललना नेहमी सावध असायची पण तरीही चुकून तिच्या बोटांचा ओझरता स्पर्श शेजारच्या व्यक्तीच्या बोटांना होतच असे. आता शेजारच्या व्यक्तीने स्वतःचे हात जर्रा जास्तच ताणले तर हे होणं साहजिकच आहे नाही का? असो! अर्थात शेजारच्या व्यक्ती या ब-याचदा आम्हा चौघांपैकी दोघे असत हे वेगळे सांगणे न लगे!
इकडे आम्ही घरी परतताना आमची सुहास्यवदना आणि कधी कधी तिच्या मैत्रिणी खिडकीत बसलेल्या असत. जिन्यावरून पहिलं तिच्यासमोर कोण येणार यावरून कॉम्पीटीशन लागत असे. तीदेखील चेहरा हसरा ठेवून कोणाशी न कोणाशीतरी फोनवर बोलत बसलेली असायची. 'ती आज कोणाकडे बघून हसली' यावर आमच्यात डिस्कशन रंगायच. तिच्या ते खिजगणतीत तरी होतं कि नाही कोण जाणे!
"आपले बायसेप्स बघितलेस का? बघत अश्णारच ती! " एकाच कॉन्फीडन्सयुक्त बोलणं.
"बायसेप्स आधी दिसतात कि चेस्ट?" दुस-याचा युक्तिवाद..
"बॉडी फिटिंग टी-शर्टस घालत चला माझ्यासारखे मग फक्त चेस्ट किंवा फक्त बायसेप्स दाखवावे लागणार नाहीत!!" तिसरा या दोघांना क्रॉस करत असे..
मी मात्र सुरुवातीला शांतपणे हा वाद ऐकत बसायचो. माझे ना बायसेप्स तयार झाले होते, ना चेस्ट .आतासं माझ्या शरीराला कुठे वळण लागत होतं!साधारण दोन-अडीच महिने होताच मीपण असल्या वादांमध्ये उडी घ्यायला लागलो!
"च्यायला, आमचं अंग म्हणजे आधी पोतं होतं, आता कुठे शेप यायला लागलाय आणि ती इथे आली तेव्हापासून तिचे सगळे कर्व्ज एकदम कोरल्यासारखे, असं कसं काय?" मी एकदा वैतागून त्या मुलीकडे निर्देश करून राहुलला विचारलं होतं..
"अरे ती तुझ्यासारखी म्हातारपणी जागी नाही झाली! आधी ती एन्ड्यूरन्सची मेंबर होती,मेंबरशिप संपली म्हणून ही जिम ट्राय करायला म्हणून लावलीये. पण तीन महिने कम्प्लीट झाल्यावर फक्त एका महिन्याचीच रिन्युअल घेतलीये तिने ."
"म्हणजे? हा महिना संपला कि ती जाणार?"
"बहुतेक.. पण तुला काय करायचंय? तिच्यासाठी आलास कि स्वतःसाठी?"
राहुलला खर सांगण्यात काही अर्थ नव्हता नाहीतर माझं सभासदत्व धोक्यात आलं असतं!
एके दिवशी मला जिमला जायला जमलं नाही.. ऑफिस मधून अर्धा-पाउण तास उशिरा घरी आलो तर सगळे निघून गेले होते. जायचा प्रचंड कंटाळा आला. साडेतीन महिन्यांच्या व्रतामधला पहिला खंड.. काय कन्सिस्टन्सी होती! वा! पण जाऊ दे.. तसाच सोफ्यावर रेलून बसलो. पेपर उघडता उघडता खिडकीतून बाहेर पाहिलं तर समोरच्या घरात काहीतरी हालचाल दिसली. एक शर्ट दिसत होता.. असेल.. मी नजर पेपरमध्ये वळवली.. आणि चमकलो! शर्ट? तो सुद्धा समोरच्या घरात? म्हणजे कोणी पुरुष आलाय का? मी पडद्याआड उभा राहून हेरगिरी सुरु केली. कोणी दोघेजण बोलत होते.. घरात बहुधा इतर कोणी नसावं. त्यांची खिडकी, आमच्या घरातून वगळता इतर कुठूनही दिसत नसे. पेठेतल्या घरांची संरचनाच अशी असते. आमच्याही घरात यावेळी जनरली कुणी नसतं त्यामुळे बहुधा खिडकी पूर्णपणे बंद करायची तसदी त्या मुलींनी घेतली नव्हती. किंवा एक कवाड कदाचित वा- यामुळे उघडलंही असेल. पण आतमध्ये ती सुहास्यवदना आणि एक मुलगा! आईशप्पथ... मुलगा? मी सतर्क झालो..
भाऊ असेल.. मी मनाची समजूत घातली. पण असला तरी असा खेटून बसणार नाही.. कोणीतरी असेल ओळखीचा.. नुसता मित्र. पण म्हणून काय झालं. दरवाजा बंद करून बसायचं? काही जनरीतीचं भान वगैरे? आणि चक्क हातात तिचा हात? भविष्य वगैरे सांगत असेल पण मग दुसरा हात कुठेय त्याचा? तिच्या कमरेभोवती बोटं आहेत ती कोणाची? आयला.. प्रकरण वेगळंच होतं.. वेगळं कसलं नेहमीचंच होतं पण आमच्यासाठी वेगळं! मी पडद्या आडून त्यांच्या हालचाली निरखून बघू लागलो.. कुठे हातातच हात घे;कुठे तिच्या कपाळावरची बटच नीट कर असे प्रेमी युगुलांचे चाळे करत बराच वेळ गुलुगुलू गप्पागोष्टी केल्यावर तो जायला उठला. तीही उभी राहिली आणि खाली वाकून त्याने तिच्या गालावर...
...मी मटकन खालीच बसलो! आम्ही प्रत्येकाने स्वप्नात उभारलेले इमले कोसळले होते. दोनच मिनिटात तो बाहेर पडला. किडकिडीत बांधा. अंगावर जणू शर्ट वाळत घातलाय कि काय असं वाटत होतं. रूपही जेमतेम. तो गेल्यावर ती खिडकीत येऊन बसली आणि तिने त्याला फोन केला. त्यालाच! कारण त्याच्या फोनची रिंग मला ऐकू येत होती. ती नेहमीसारखीच त्याच्याशी बोलत खिडकीत बसली...!
मी सोफ्यावर अंग झोकून दिलं होतं.दरवाजा उघडल्याच्या आवाजाने माझी तंद्री भंग पावली. जिमवरून पार्टनर्स परतले होते.
'माझ्याचकडे बघत होती रे ती.." आमच्या घरातले एक भागीदार..
"हाड.. तू काय शाहीद कपूर समजतोस कि काय? आपल्याकडे सोडून ती बाकी कोणाकडे नजर पण टाकत नाही" दुसरे मित्रवर्य
"तुम्ही नुसत्या गोष्टीच बोलत बसा.. ती माझ्या बाईकच्या मागे बसेल ना तेव्हा कळेल तुम्हाला" तिसरे सहकारी..
"कोणाबद्दल बोलताय?" मी विचारलं.
"तुझ्या वहिनीबद्दल" तिघेही एकदम म्हणाले..
"वहिनी? कुठली?" माझा सवाल.
"अरे क्या येडा बनके पेडा खाता है यार... ही समोरची.. तेरी भाभी! मला फुल न्याहाळत होती; माहितीये?" एकजण म्हणाला..
"आता ती एकच होप आहे यार" दुसरे साहेब उद्गारले!
"का? काय झालं? आपली जिमवाली ललना?" मी गडबडून विचारलं.
"आपली? आपली कधीपासून झाली ती? आमची होती ती.."
"तीच.. ती आहे ना? मग एकच होप काय?" मी सावरून म्हटलं.
"नाय ना.. तिला बॉय फ्रेंड आहे.."
"क्काय?" मी पुन्हा चमकलो " तुम्हाला कसं कळलं?"
"आला होता ना साला आज.. तिला सोडायला. कार घेऊन. काडीपैलवान आहे नुसता! त्याच्यात तिने काय बघितलन कोण जाणे! "
"अरे सोडायला आला म्हणून काय बॉयफ्रेंड होतो? भाऊ असेल..नायतर कोणीतरी असेल ओळखीचा.. नुसता मित्र बित्र" मी माझं मघासचंच लॉजिक अप्लाय करायचा प्रयत्न केला.
"तसा असला तर सोडून जाईल ना लगेच.. ती गाडीमध्ये झुकून त्याच्या ओठांवर... श्या.. मला बोलवत नाही. .तू सांग रे.."
माझ्या अंगातून त्राण गेल्यासारखं वाटलं!
"काही सांगू नका कोणी" मी ओरडलो.
"काय रे? एवढं अपसेट व्हायला काय झालं? अजून एक ऑप्शन आहे ना आपल्याला. उलट बरंच झालं. आता फक्त एकीवरच जास्त कॉन्सन्ट्रेट करता येईल"
"काही उपयोग नाही! या ऑप्शनवरही कुणीतरी आधीच काट मारलीये!" मी सांगितलं.
मी सगळा प्रकार सांगताच पहिल्यांदा सर्रकन तिघांचेही चेहरे उतरले आणि पाठोपाठ मानेवरून जिमचं भूतही!!
त्यादिवशीनंतर ऑफिसमधला वर्कलोड कसा कोण जाणे पण अचानकच वाढला.. तोही सगळ्यांचा एकदम!! बहुतेक रात्री लगोलग जागतिक बाजारपेठेतून रीसेशन हटलं असावं! कारण 'आज काम आहे रे ऑफिसमध्ये' या कारणाखाली सगळ्यांना घरी यायला रात्र होऊ लागली. त्यामुळे जिम तर बंदच झाली! जिन्यावरून येताना सुद्धा आजकाल सगळे माना खाली घालून येतात. सुहास्यवदना मात्र तशीच बसलेली असते.. सुंदर हास्य चेह-यावर विलसत ठेवून. पण ती कोणाकडे बघून हसली यावर हल्ली डिस्कशन्स मात्र रंगत नाहीत. रविवारची कामवाली बाई येवून साफ सफाई करून जाते त्यामुळे तसा कचराही होत नाही.
अरे हो.. कालच राहुलचा फोन आला होता. कुणी एका नव्या सौंदर्यवतीने जॉईन केलीये म्हणे जिम. 'सहा महिन्याची मेंबरशिप घेतली आहे' अशी अतिरिक्त माहिती सुद्धा पुरवलीये त्याने.. पार्टनर्सना सांगायलाच विसरलो. मी म्हणतो, तिसरा स्पेल चालू करायला काय हरकत आहे?
wat to say...m speechless...its amiable!!!
उत्तर द्याहटवाsuryanamaskarachi idea khup chaan ahe:-p
while reading it most of the sentences bought a blast:-p
i more impressive post!!
FASCINATING:-P
gr8 yaar.....
उत्तर द्याहटवामुलांच्या सरळ स्वभावावर अचूक बोट ठेवले रे तू ...
उत्तर द्याहटवाखूप त्रास होतो ना मग....!!!!
छान आहे...
जीमला जावे कि नाही हा विचार मात्र सतावतोय मला (आता... ).
thats perfect
उत्तर द्याहटवाkhupach chaan re!
उत्तर द्याहटवा--Rasik
"ललना" आणि "सुहास्यवदना" एकदम डोळ्यासमोर उभ्या केल्यास ...व्यक्तिपरत्वे "स्वप्न-सुंदरी" चे चेहरे बदलतील ...पण बरयापैकी अनुभव तेच ...
उत्तर द्याहटवाअंगात फक्त माज च असतो.... हसून हसून पालथा पडलो ...
अंगाने धूळ साफ होण्यासाठी.... सूर्यनमस्कार.....क्रांतिकारक संकल्पना
"साल्या" या शब्दा चा प्रेमळ आणि मुक्त वापर....फक्त तुला च जमला आहे....
बाकी तू म्हणल्या प्रमाणे....बोल-बच्चन पब्लिक ला जिम ची गरज नसते मुली पटवायला....तुला तंतोतंत लागू आहे हा फंडा :)
तुझा पंखा ..
रघुराज
:) :) :)
उत्तर द्याहटवाnehmisarkha apratim lekh..!!!
mast..!!
@Sudha: Thanks a lot once again
उत्तर द्याहटवा@अजित... :तुला जिमची काय गरज आहे? पहिल्यापासून बिल्डर आहेसच तू!
@Rasik: आभारी आहे मित्रा!
@Raghu:लेखापेक्षा छान कमेंट्स टाकल्यास तो यापुढे 'फाउल' धरण्यात येईल! मस्त आहे प्रतिक्रिया.
@Rohan : Gtalk वरील संभाषणाचा मान ठेवून प्रतिक्रिया इथे लिहिल्याबद्दल आभार. 'लिखाण आवडलं'हे वाचून बरं वाटलं.
@Anonymous: thanks for responses पण वाचकहो, प्रतिक्रिया देताना कृपया आपले नाव लिहायला विसरू नका.धन्यवाद!
मित्रा जिंकलस.
उत्तर द्याहटवाखरचं रघु म्हणल्याप्रमाणे, संपूर्ण लेखात ईतके ठोसे (पंचेस) होते कि हसता हसत पुरी वाट लागली. चित्र संपूर्णपने डोळ्यासमोर उभे राहिले. लेखागनिक सुधारणा फार आहे. बाकी लेखाला मथळे (टायटल) देण्यात पटाईत झाला आहेस.
काही तांत्रिक अडचणी :- पानाचा पृष्ठभाग सुंदर आहेच, पण पान उघडण्यासाठी फारच वेळ लागतो. ब्लॉग उघडल्यावर एकदम सारे लेख दिसण्याऐवजी लेख-दर्शक (इंडेक्स) उघडले तर छान.
दिवाळी जवळ येत असल्याने एखाद्या दिवाळी अंकात झळकू देत लेख तुझे. शुभेच्छा.
@विनायक: कौतुकाच्या शब्दांबद्दल धन्यवाद.. तांत्रिक अडचणींवर मत करण्यासाठी पृष्ठभाग कमी रिझोल्युशनचा टाकण्याचा प्रयत्न करत आहे.यापेक्षा कमी मेमरी खाणारं एखादं चांगलं चित्र मिळालं तर पाहतो. तसेच पान उघडल्यावर दिसणा-या लेखांची संख्या ५ वरून ३ वर आणली आहे.जेणेकरून कमी वेळात पान उघडले जाईल (अशी आशा करतो). उजवीकडे अनुक्रमणिका आहेच. तरीदेखील तांत्रिक अडचणी कशा टाळता येतील तेही पाहतो. सूचनांबद्दल मनापासून आभार!!
उत्तर द्याहटवाहा हा हा ...लैई लैई भारी :)
उत्तर द्याहटवा@सुहास: धन्यवाद. आपल्याला लिखाण आवडलं हे पाहून आनंद झाला.
उत्तर द्याहटवा