मृगजळ भाग- १

"सगळ्यात वाईट तेव्हा वाटतं जेव्हा तुम्ही एखादी गोष्ट चांगल्या हेतूने करू पाहता आणि तुमच्या त्या हेतूबद्दलच शंका घेतली जाते.." सोहम विचार करत होता.. "शंभर वेळा माझं म्हणणं पटवून द्यायचा प्रयत्न केला मी, पण माझ्या प्रत्येक वाक्यातून तिने वेगळाच अर्थ काढला.."

सोहमची आणि आकांक्षा ची मैत्री तशी अलीकडचीच.. पण सुरुवातीपासूनच त्यात कुठेतरी पाणी मुरत होतं.
अपघातानेच भेटले ते दोघेजण. अंकिता ही सोहमची ज्युनिअर आणि जानी दोस्त. अंकिताची लहानपणापासूनची बेस्ट फ्रेंड नयना. तिची मोठी बहीण आकांक्षा.. सोहमच्याच वयाची. असं हे सगळ त्रांगड होतं.
"कोण कुठली आकांक्षा? कशी आली आपल्या आयुष्यात? आणि का हे सगळं घडलं?" विचार करून सोहम थकला.. गेल्या काही महिन्यातला चित्रपट सरसर त्याच्या डोळ्यासमोरून सरकू लागला..

"ही माझी बहीण आकांक्षा!" नयना सांगत होती "आणि दीदी, हा सोहम, अंकीचा जे डी.."
"हाय!" -आकांक्षा " हलो " सोहम चा रिप्लाय! एकदम फॉर्मल..
" माहितीये का? आधी "सर" म्हणायचे मी त्याला.. सिनिअर ना?" अंकिता म्हणाली.. सगळेजण हसू लागले
सोहमही त्या हसण्यात सामील झाला.. नजरेच्या कोनातून तो आकांक्षाला न्याहाळत होता. नीट नेटकी राहणी.. प्रॉपर मेक-अप वगैरे... स्कर्ट कि असलंच काहीतरी घातलं होतं तिनं.. गो-या रंगामुळे त्या आउट-फिट्स चीच शोभा वाढली होती खरंतर..
"तू काय करतोस?" आकांक्षा च्या प्रश्नानं तो भानावर आला.. " अं .. मी तसं काहीच नाही करत.. संध्याकाळी फिरतो वगैरे.. रात्री जेवण, मग पीसीवर एखादा पिक्चर, झोपतो मस्त दहा-एक तास आणि मग सकाळी सगळे जण बिझी असतात त्यामुळे मीसुद्धा वेळ घालवायला जातो नोकरीवर! पण तिथेही काही नाही करत! " पुन्हा सगळेजण हसू लागले.. सोहमला स्वत:चीच कीव आली.. याच टाईपच्या जोक्सवर आधी अंकिता मग नयना आणि आता आकांक्षा किती जणांकडून हुकमी हशे वसूल करणार??
" ए टाटा मोटर्स मध्ये इंजीनिअर आहे गं तो.. सगळ्यांना असंच काहीतरी सांगतो.." पुन्हा एकदा हशा..
"आणि तू?" सोहमने विचारलं.. "नयना म्हणत होती कि तू डॉक्टर वगैरे आहेस म्हणून.. "
"डॉक्टर ‘वगैरे’ नाही.. डॉक्टरच आहे मी.. बीडीएस केलंय मी. बघू तुझे दात?" सोहम ने आपसूक "ई..ss " केलं! " यु कॅन बी माय पेशंट! " आकांक्षा म्हणाली.. पुन्हा एकदा हास्यसागर उसळला..
" मुंबईला होती अरे ही इतके दिवस.. घरी जायच्या आधी इथे हॉल्ट घेतलाय २ दिवस. परवा जाणारे परत"
"हो का.. अच्छा अच्छा.. तू बोलली होतीस मागे एकदा"
" हो.. ए चल.. आम्हाला जायचंय.. माझं पिल्लू वाट बघत असेल.." नयना म्हणाली..
"माझा पण "हाय" सांग ग प्रणीलला"
"बाय" " बाय बाय" "पुन्हा भेटू" वगैरे शब्दांची देवाण घेवाण झाल्यावर दोघी जणी स्कूटी वरून निघून गेल्या..
" हा प्रणील नयनाचा बॉय फ्रेंड आहे की तिचं बाळ आहे तेच कळत नाही कधी कधी! " सोहम म्हणाला..
"गप रे.. ते प्रेम आहे.. तुझा आणि त्या गोष्टीचा दूर -दूर पर्यंत संबंध नाहीये!"
"तसं नव्हे गं.. पण प्रणीलला सुद्धा नाही आवडत त्याला पिल्लू-बिल्लू म्हटलेलं.. मला बोलला पण तो! आणि जेव्हा मी तिला एकटा भेटलोय तेव्हा तिला हे सांगितलंय पण.. की त्याला असलं काहीतरी म्हणत नको जाऊ चार-चौघात.. बर नाही वाटत ऐकायला..." अंकिताची डीओ वळवून त्याने तिला नजरेनेच बसायला सांगितलं.
"जाऊ दे रे.. आकांक्षा कशी वाटली?"
"बरी आहे..पण तिला वाटल असणार की काय अटीट्यूड आहे या पोराकडे उगीच.. मी भाव नाही दिला ना जास्त.."
"चल रे.. तुझ्या भाव देण्या न देण्याला विचारतंय कोण? मी सोडून?" अंकिता म्हणाली.. " हे असलं नाटक असतं न तुझं म्हणून मी म्हटलेलं मागे.. वी कॅन जस्ट बी फ्रेंड्स नॉट पार्टनर्स! "
" हो हो माहितीये.. आणि मी सोडून तुला कोण विचारतं?"
"ए हलो!! किती तरी प्रपोजल्स ठोकरली आहेत मी ठीके??"
"जाऊ दे गं, किती चिडशील?" सोहमने विषय थांबवायला म्हटलं.. थ्रोटल दिल्यावर गाडी सुसाट निघाली "दुर्गा"कडे...

दुस-या दिवशी रविवार होता. नयनाचा फोन आला. "सोहम,केळकर म्युझिअम ला चाललो आहोत मी आणि दीदी.. येणारेस?'
सोहम चा दुपारपर्यंत काहीच प्लान नव्हता.दुपारी एका पार्टीला जायचं होतं "येतो, पण दुपारी मला जेवायला जायचं आहे. अंकीला बोलावलं आहेस का?"
"का, तुला करमत नाही तुझ्या "अंकी"शिवाय?" सोहमला फोन मधून दोघींच्या खुद्खुदण्याचा स्पष्ट आवाज आला.
"माझी-बिझी चा प्रश्न नाहीये.. तुझीच मैत्रीण आहे ती.. म्हणून विचारलं."
"हो रे.. आम्हाला सुद्धा वेळ नाही मिळाला बोलायला हल्ली. ती पण येतेय.."
"बरं.."
सगळं आवरून पोचायला त्याला हार्डली ३५ मिनिट्स लागली.. म्हणजे आवरायला २८ आणि पोचायला ७! सदाशिव पेठ ते बाजीराव रोड ३ आणि चुकीचं बोळ, शोधाशोध,राँग साइड इत्यादीला पुढची ४! पल्सर २२० सीसी म्हणजे अफलातून मशीन आहे..झूम आणि तुम्ही इथून तिथे!
पुण्यात ८ पूर्ण वर्ष आणि काही महिने काढून पठ्ठ्याला "केळकर म्युझिअम" कुठे आहे ते माहित नव्हतं म्हणजे आत जायचे २० रुपये वगैरे लागतात हे माहित असण्याचा तर प्रश्नच उद्भवत नव्हता.. रविवारच्या सकाळी ५०० रुपयांचे सुट्टे शोधणे ते देखील पुण्यात हे "एमटीव्ही रोडीज" मधलं टास्क असू शकतं! आणि असलं टास्क करण्याचा सोहम चा मुळातच स्वभाव नव्हता.. त्यानं सरळ अंकिताला फोन लावला.
"कुठेयस?"
"केळकर म्युझिअम"
"पोचलीस पण?"
"हो.. तू बोल पटकन. इथला सिक्युरीटी गार्ड बघतोय माझ्याकडे. फोनला कॅमेरा आहे त्यामुळे" अंकिता कुजबुजली.
"खाली ये. माझ्याकडे पैसे नाहीयेत सुट्टे. २० रुपये आण"
अंकिताकडून तिकीट काउंटरपासून होणारा पाणउतारा ऐकून घेत सोहम वर गेला.. "आकांक्षा पण आलीये?"
"तू तिच्यासाठी आलास? मला वाटलं माझ्यासाठी.."
"मी प्रश्न काय विचारला,उत्तर काय देतेस?तू वायवा मध्ये नापास व्हायचीस का ग नेहमी? म्हणजे अशी उत्तरं एक्स्टर्नल ला दिली असशील तर तो फेल करणारच!"
"गप, पाचकळ जोक पुरे.. आलीये ती"
ही त्याची आणि तिची दुसरी भेट!
त्याने हातखंडा विषय "पी जे" यामध्ये डॉक्टरेट मिळवली असल्याने त्याला सगळ्यांना हसवण फारसं कठीण गेल नाही.. विशेषतः आकांक्षाला! ती पहिल्यांदाच असं ऐकत असल्याने तर त्याचे बाष्कळ जोक्स ऐकूनही तिची हसता हसता मुरकुंडी वळत होती..
अंकिता आणि नयना मात्र सरावलेल्या असल्याने त्यांनी त्यांच्या "गर्ल्स talks" सुरु केल्या.. आकांक्षा आणि सोहम ची ब-यापैकी गट्टी जमली. दुपारपर्यंतचा वेळ चटकन निघून गेला.. "तू येणारेस का आमच्याबरोबर जेवायला?" आकांक्षाने डायरेक्ट इन्व्हाईट केल्यावर सोहम जरासा गडबडला.. "अग माझा आधीच प्लान आहे.."
"गर्लफ्रेंड हं.. "
"नाही नाही.. ऑफिसचे कलीग्ज आहेत. ईव्हन यू कॅन जॉईन अस..."
"नको.. thanks फॉर द इन्व्हिटेशन"

हॉटेल बांबू मध्ये ए सी मध्ये बसल्यावर पेग्ज चा काउंट राहत नाही हे सोहमला माहित होतं..
"ए मला बास हं.."
"क्यूं सोहम, आज ३ पेगमेही आउट?" मिनूनं उगाच पिंक टाकली.
"ए मिनू, तेरेको पता है.. आर एस.. ४ इनटू ६०! स्टील रॉक स्टेडी.. पण आज मला जायचंय.."
"ओहो.. गर्ल फ्रेंड नंबर..?"
"मिनू अभी चूप भी रहेगी.. तेरेको कितनी बार बोला है.. वाईन ही तेरे लिये ठीक है.. ये वोडका के चक्कर में मत पडा कर! "
ऑफिसचं पब्लिक यावर जाम खुश झालं. मिनुचा चेहरा पडला..

अपेक्षेप्रमाणे अंकिता चा फोन आला.
"कुठे आहेस रे? आम्ही सगळे जापनीज गार्डन मध्ये आहोत"
"आय एम ड्रंक.. येऊ का असाच?"
"ओ के वाटत असेल तर ये.. "
"येतो"

वाटेतच त्याला एक फोन आला.. अननोन नंबर..
"येस?"
"सोहम ना?" गोड आवाज आला.
"हो. कोण?"
"मी आकांक्षा बोलतीये.. कुठे पोचलास तू?"
सोहम स्वतःला सावरत म्हणाला " मी येतोय १० मिनिटात,तुम्ही कुठे जाणार आहात का?"
"नाही, ये तू.. मी तुझीच वाट बघतीये.."
"अं?"
"आम्ही तुझीच वाट बघतोय म्हटलं..."
"हा तुझा नंबर आहे?"
"हो, नयना कडून घेतला तुझा नंबर.. काही प्रॉब्लेम आहे का?"
"नाही,त्यात प्रॉब्लेम कसला? पोचतोच मी"
सोहम अविश्वासाने फोनकडे पहात राहिला..
एक दिवसाची ओळख ती काय आणि हे असलं बोलणं? जाऊ दे फारच frank आहे ती.. कि आपल्यालाच असं ऐकू आलं? ३ पेगच तर झालेत.. एवढ्यात आपले कान वाजण शक्यच नाही.. जाऊ दे.. पोचल्यावर बघू तिथं.

गार्डन मध्ये पोरी पाण्यात पाय सोडून बसल्या होत्या.. सोहम येताच लांबूनच अंकिताने त्याला "ये ये" अस खुणावलं. " मी पिऊन आलोय अस जाणवत नाहीये ना?"
"तुला अस नेहमी का वाटत रे कि तमाम पब्लिकला तुला निरखून बघण्याशिवाय काहीच उद्योग नाहीये? "
"ए.. हा माझा डायलॉग आहे.. स्पेशली तुझ्यासाठी राखीव.."
"म्हणूनच मारला.. काही वाटत नैये..चल तू.. "
पाण्यात खिदळून झाल्यावर जवळच्याच बाकांवर चौघेही जण बसले.. नयना आणि आकांक्षा एकत्र बसल्या , अंकिता सोहमच्या शेजारी बसली..
" मला वाटल प्रणीलही आला असेल"
"तो करणारेय जॉईन.. तू हे आकांक्षा चे फोटो बघ. ऑसम आहेत."
"ती काय मॉडेलिंग वगैरे करते की काय?" अल्बम मधले फोटो बघत सोहमने विचारलं..
"आहे मला आवड.. मला अभिनय सुद्धा करायला आवडतो.." आकांक्षा तिथे येत म्हणाली..
"वा!.. सहीये! प्रॉपर पोर्टफ़ोलिओ बनवला आहेस तर!"
"या, इट्स अ पार्ट ऑफ इट! अंकी तुझी हरकत नसेल तर याला जरा घेऊन जाऊ का चालायला?" सोहम च्या हाताला धरून त्याला जवळ जवळ उठवतच तिने अंकिता ला विचारलं.
"ऑफ-कोर्स, मला काय विचारतेस?"
"चल रे... इथेच राउंड मारून येऊ.."

मग झालेल्या गप्पा, तिच्या आवडीनिवडी, छंद, ambitions, वेगवेगळ्या विषयांमधलं नॉलेज, त्याने कॉलेज मध्ये असताना नाटकातून काम केलंय हे समजताच तिच्या चेह-यावरचे बदललेले हावभाव,
तिने "कुठे ओळख असली तर दे" असं सांगून त्याच्या मोबाईलवर ट्रान्स्फर केलेले फोटो.. त्याचे काढलेले फोटो.. सोहमला सगळं सगळं आठवायला लागलं..

..तिने सांगितलेलं तिचं अफेअर.. कोणी सिंधी की मारवाडी होता.. हिने मनापासून प्रेम केलं त्याच्यावर. तोसुद्धा लग्नाला तयार होता पण त्याची अट होती की हिने लग्नानंतर घराबाहेर पडायचं नाही वगैरे.. मग हिने ते “जमणार नाही” सांगून त्याच मन वळवायचा केलेला प्रयत्न.. पण त्याच्या घरच्यांचा हिच्या या अटीला असणारा विरोध.. मग त्याने घरच्यांच्या इच्छेनुसार केलेलं लग्न.. मग हिची प्रचंड रडारड वगैरे वगैरे!!
ह्या असल्या छप्पन्न कहाण्या निरनिराळ्या व्यक्तींकडून ऐकल्या होत्या सोहमने.. आणि त्यांना कौन्सिलिंग सुद्धा केलं होतं.. त्यात आणखी एका कथेची भर इतकंच! भावनाशून्य असण्याचा हा एक फायदा असतो... दुस-यांच्या दु: खात गुंतून न पडता तटस्थपणे मार्गदर्शन करता येतं!
त्याच रात्री का? हो त्याच रात्री..
सिंहगड रोड च्या "सवाई" मध्ये जेवणं झाल्यावर प्रणीलने नयनाला तिच्या हॉस्टेल वर सोडलं आणि सोहमनं अंकिताला घरी सोडलं.. आकांक्षाला कोणीतरी न्यायला आला होता. यामाहा आर १५ घेऊन.. त्यांचा काहीतरी प्लान असावा. सोहम गाडीकडेच पहात बसला होता.. नंतर काहीतरी बिनसलं वाटतं त्या दोघांत आणि ती तशीच कुठेतरी उतरली..

रात्री ११.३० वाजता तिचा फोन
"सोहम, मी बोलतीये.."
सोहम तीन ताड उडाला.. "इतक्या उशिरा?"
"ऐक ना.. तसं काम पडलं म्हणून केला फोन.. मला न्यायला येशील?"

क्रमश:

भाग २